In Street gaan de toeschouwers samen met performer Floor van Leeuwen een ontmoeting aan met dakloze mensen die op straat leven. Het publiek wordt meegenomen op een wandeling door de stad en krijgt beelden te zien van mensen die liever onopgemerkt blijven. De toeschouwers worden geconfronteerd met de manier waarop ze zelf kijken, met de manier waarop ze via het kijken en niet-kijken een relatie aangaan met de mensen om hen heen.
Street is een performance over de relatie tussen mensen die op straat wonen en mensen die over straat lopen. Over de straat als intieme ruimte en diezelfde straat als publieke ruimte.
Street werd gemaakt tijdens Festival aan de Werf in Utrecht, binnen het programma Parallel Cities van Rimini Protokol.
Street in Utrecht (2012) Tijdens een wandeling in het stationsgebied van Utrecht Centraal wordt het publiek in een groep van 30 toeschouwers rondgeleid door Shariff. Hij toont hen beelden van mensen die liever onzichtbaar blijven, mensen die zich proberen te verstoppen, mensen die niet gezien willen worden. Het publiek wordt verteld dat ze een eigen persepctief kunnen kiezen ten op zichte van de beelden die getoond worden en ten op zichte van de mensen die zich tonen. ‘Feel free to chose and change your own perspective’. Sommige toeschouwers gaan dicht op de man staan die verscholen in de bosjes gaat zitten, anderen houden liever afstand. Ook perfromer Floor van Leeuwen, die geen dakloze vrouw is maar speelt, toont beelden. Ze wast zich in de bosjes naast een drukke verkeersweg. Het publiek staat rondom haar en beschijnt haar met de zaklampen die ze van te voren gekregen hebben. Vragen dringen zich op. Wil ik hier naar kijken? Mag ik hier naar kijken? Maakt het uit of deze vrouw werkelijk dakloos is? Wat betekent het dat de kunstenaar, de acteur zich inleeft in de pijn, de ellende van een ander?
Tijdens de wandeling loopt er een fotograaf mee met de groep. In het begin maakt deze vooral foto’s van de beelden die getoond worden. Van Shariff en Berhane. Tijdens de wandeling komt de focus steeds meer op het publiek zelf te liggen. Hij fotografeert de toeschouwer, hoe ze kijken, dat ze kijken. Tot het publiek uiteindelijk wordt gevraagd voor even plaats te nemen op de grond. Shariff geeft iedereen afzonderlijk een plek op straat. Zittend op de stoeptegels, tussen de fietsen, naast de achteringang van een kantoor, tegenover de tramrails, krijgt iedere toeschouwer voor even het perspectief van de dakloze aangerijkt. Voor even ervaart de toeschouwer hoe het is om zo laag bij de grond te zijn in een omgeving die ruw en verlaten is, waar mensen passeren en bussen voorbij rijden.
Uiteindelijk wordt iedereen opgehaald door Remco, een jongen die zelf 20 jaar op straat leefde. Hij helpt de toeschouwers overeind en nodigt ze uit om samen met hem nog iets te drinken in de ondergrondse laad en los ruimte van Hoog Catherijne. Een ruimte waar het stinkt, een ruimte waar je anders niet graag zou zijn, maar waar het nu voor even heel gezellig is. Het publiek kan direct in gesprek gaan met Shariff, Berhane en Remco. Bier wordt gedeeld. De zakken chips gaan rond. De foto’s die van het publiek werden gemaakt hangen aan de muur van deze ongewone foyer.
regie Lotte van den Berg / spel Floor van Leeuwen, Remco Groenewegen, Berhane, Shariff / productie Rianne van Hassel / producent OMSK / co-producent Festival aan de Werf / spreiding en verkoop Frans brood Productions
